Πως χειρίζεσαι και κακομεταχειρίζεσαι όλα εκείνα που θα μπορούσαν να είναι μια όμορφη ερωτική ιστορία, είναι μια ερωτική ιστορία που δεν λειτουργεί πολιορκητικά, μια συγκεκριμένη ιστορία που απευθύνεται σε όλους μας. Δομημένη σε τρεις πράξεις, οι χαρακτήρες ταξιδεύουν στην αρχή, στην εξέλιξη, και στο τέλος μιας ερωτικής σχέσης, επιστρέφοντας ξανά σε μια νέα διαφορετική αρχή... Στο σημείωμα του δραματουργού αναφέρεται ότι αυτή είναι μία από τις εκδοχές, μιας και κάθε μια από τις σκηνές έχει απόλυτη αυτονομία, χαρακτηριστικό που προσφέρει τη δυνατότητα στο σκηνοθέτη να αλλάξει τη σειρά παρουσίασης των σκηνών. Αυτός ο τρόπος προσέγγισης του έργου, προέκυψε από το διήγημα Ραγιουέλα του Κορτάθαρ. Στο συγκεκριμένο έργο είναι συχνή η χρήση μονολόγων -πρώτα από ΕΚΕΙΝΗ, και μετά από ΕΚΕΙΝΟΝ-, που διακόπτεται μόνο από τους διαλόγους που λειτουργούν ως –«μεντεσέδες»- μεταξύ των πράξεων. Μερικές σκηνές εμφανίζονται με τη μορφή ποίησης με δραματικά στοιχεία. Η συγκεκριμένη μορφή δραματουργίας, συναντάται στην μορφή αφήγησης γνωστή ως αυτοφανταστική, που εμφανίστηκε το 1977 στη νουβέλα Γιοί, του Ντουμπρόβσκι και βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πλήρη εξέλιξη.
Ξεκινώντας από κείμενα της Ανχέλικα Λίντελλ, του Ροδρίγο Γκαρθία, της Μαρία Βελάσκο, του Πάμπλο Γκίσμπεργκ και του Σέρχιο Μαρτίνεθ Βίλα, προτείνω να γίνεται μια αναστροφή, πέρα από την ολική αυτονομία των σκηνών που κυριαρχεί και κάνουν το έργο να εμφανίζεται ως ένα πάζλ. Στο έργο, υπάρχει έντονο το στοιχείο της αποστασιοποίησης, μιας και οι χαρακτήρες συνηθίζουν να απευθύνονται στο κοινό ως «Κύριοι και κυρίες της επιτροπής». Το ακαθόριστο ύφος που κυριαρχεί στην αφήγηση των γεγονότων -όπου δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι, ονόματα, κλπ.- και η ύπαρξη άλλων στοιχείων -όπως οι μακροσκελείς υπαινιγμοί σε λογοτεχνικές παραθέσεις-, μετατρέπουν το έργο σε σημείο συνάντησης, όπου ο θεατής αναγνωρίζει τον δικό του προσωπικό ερωτικό μικρόκοσμο μέσα από την ερωτική σχέση. Έτσι, μέσα από την αναγνώριση γίνεται η αναζήτηση της κάθαρσης.
Νέστωρ Βιλιαθόν